Yıl 1910 Çırçır Camisi inşa edilmiş. Erzurum son asrın en güzel senelerini yaşamakta.  Hatırı sayılı bir nüfusa sahip Erzurumlular belki kartpostallarda dahi görülmeyecek muhteşem bir şehirde hayatlarını mutlu ve mesrur devam ettiriyorlardı.

Öyle ki; binlerce yıllık tarihlerinden yansıyan abidelerin her biri birer şaheser niteliğindeydi.

Öyle ki tabiatta var olan her canlı adeta billur bir kaseden yayılan rayihalarla mest olmuş, aşkın, şevkin, meşkin beşiğinde, bir gece bir gündüz kendilerini bekleyen hüzünlü yıllardan habersiz yaşayıp gidiyorlardı.

Mahallede bir molla Sait vardı. Çerçilik yapardı. Üç kızı bir oğluyla şehrin güneyindeki bu yeni mahalle de ömürlerini manevi iklimlerin gah serin, gah soğuk, gah sıcak mevsimlerinde ötelerden gelen kutlu bir törenin mutlu bir ailesini teşkil ediyorlardı.

Evler; köklü bir medeniyetin yeryüzü küresinde insanlara dünyevi ve uhrevi gösterişsiz birer saray maiyetindeydiler.

Aradan çok yıllar geçti. Nesiller geldi nesiller geçti. Çırçır mahallesi adı konulmamış bir masal beldesi gibi nice güzel insanlarla yaşadı.

Bugüne geldik. Tarihler 19 Mart 2024’ü, 9 Ramazanın akşamını gösteriyordu. Cami aynı cami değildi, ama aynı yerindeydi. Etrafında bahçelerle çevrili evler gitmiş yerlerine yüksek devasa binalar konmuştu. Turnalar göç edeli seneler olmuştu. Kırlangıçların gelmesine sayılı günler kalmıştı. Dışarıda hafif çiseleyen bir ince yağmur vardı. Bu camii tam 114 senedir belki her ramazanda olduğu gibi yine dopdoluydu. Bu mahalle altın bir halkanın son zinciri ile köklerine, geleneklerine bağlı bir insanlığı; beton kütlelerinde dahi yeşertmeyi başarmıştı.

Duyulmaz bir seda Turnaların türküsünü tutturmuştu.
Rahmet inceden inceye yağıyordu.